بیا بیا که چو آب حیات درخوردی

بیا بیا که شفا و دوای هر دردی

بیا بیا که گلستان ثنات می گوید

بیا بیا بنما کز کجاش پروردی

بیا بیا که به بیمارخانه بی قدمت

نمی رود ز رخ هیچ خسته ای زردی

برآ برآ هله ای آفتاب چون بی تو

نمی رود ز هوا هیچ تلخی و سردی

برآ برآ هله ای مه که حیف بسیارست

که دیده ها همه گریان و تو در این گردی

بیا بیا که ولی نعمت همه کونی

که مخلص دل حیران و مهره نردی

بیا بیا و بیاموز بنده خود را

که در امامت و تعلیم و آگهی فردی